Τα Πλοία, φίλε, δεν είναι αστεία !

      Ρεύμα υπόγειο,
            μες στη Μεσόγειο,
            σπρώχνει το πλοίο,
            κάθε τοπίο
            περνά με φόρα
            και κάθε χώρα,
            και κάθε νήσο,
            μα η "κοιμήσω"
            καμαροτίνα,
            απ' την Αθήνα,
            ρωτάει : "Πετάμε?
                           Πώς έτσι πάμε?
                           Κάνουμε σάλτα?

      Μετά την Κρήτη, 
                            πέρασα Μάλτα,
            του Γιβραλτάρ 
                            τώρα το βράχο.

  Φουρτούνα θάχω,
   μετά τις πύλες,
   μετά απ' τις στήλες
   που λεν Ηράκλειες,
   κι άλλες πιο άθλιες
   υπέρ το δέον
   συνθήκες πλέον.

        Το παραπλέον
        γκαζαδικάκι,
        από λιγάκι
        σώθηκε,  λένε....


    Ξεπουλημένε...
    φωνή με κράζει,
    και με διατάζει,
    μέσα μου εντός μου
    ο εαυτός μου,
    κι όπως φωνάζει
    ευθύς αλλάζει
    την αποψή μου.

         Η απόφασή μου
         να μπω χειμώνα
         σε μάταιο αγώνα,
         κόντρα στη φύση,
         να κονομήσει,
         ο πλοιοκτήτης,
         λέω μετά λύπης,
         αποδεικνύει ότι 'μαι βλάκας
         σε πλοίο της πλάκας,
         χωρίς πυξίδα....


    Μία ατσίδα
    στη Φρεαττύδα,
    πράκτωρ λαμόγιο,
    σε κάποιο ισόγειο,
    με πάει μέσα. Μιάς εταιρίας
    όπου ο π.... καπτά Ηλίας
    ήταν κουμάντο...

             "Δεν έχει φράγκο..."
              λέει για μένα
              τα δεδομένα.
         "...παιδί τζιμάνι,
              και στο λιμάνι
              ψάχνει για μπάρκο.
              Στο υπογράφω
              είναι δικός μου,
              είν' ανθρωπός μου."

  Πρώτη φορά,
   πριν δυό λεπτά
   με είχε δεί,
   ψεύτης με ψι
   το κεφαλαίο.

            "Καράβι ωραίο",
             λέει ο άλλος,  "έχω για σένα...",
             ενώ ψημένα
             τάχαν οι δυό τους.

   Τ'αφεντικό τους
   το ρεγαλό τους,
   θε να τους δώσει,
   για όσους χώσει
   η συμμορία,
   με πονηρία,
   σ' αυτό το ερείπιο,
   με πάτο τρύπιο....

   Θα μου τη σκάσουν,
   και θα με μπάσουν,
   μ' άλλους νομάτους,
   μελλοθανάτους.....


          Σκούζει η σειρήνα,
          που κάθε μήνα
          βαράει “γυμνάσιο”...*                 *Δοκιμή εγκατάλειψης πλοίου

       Από κουζίνα, μηχανοστάσιο
          τρέχουνε όλοι, πάνε κουβέρτα,
          τρέχουνε σβέλτα
          να ρίξουν τάχα,
          την κάθε βάρκα
          μες το νερό..
          Τί παραμύθι ρε και αυτό,
          και επί τούτοις
          είς άλλος π.........
          ο καπτα Ρούσσης
          στο ντεκ τ' ανώτατο,
          με στόμα απόπατο
          να κατευθύνει,
          να μου τη δίνει
          πούταν κι αυτός
          δήθεν σοφός...

   Γυμνάσιο είναι
   για θεαθήναι..
   Ζήτημα είναι,
   μην απορείς,
   δεν ξέρει είς,
   να ρίξει βάρκα...
   Δεν κάνω πλάκα.,
                                                

            Β' ΜΕΡΟΣ


Για σύρματα και 
                    για παλάγκα*            *τροχαλίες
πρέπει να έχεις 
                 για ναύτη, μάγκα,

πολύ να είναι ταξιδεμένος,
κατραμο-βρωμικο-μυρισμένος. 

Συχνά ακούμε για τα ποστάλια*        *επιβατηγά
σαν ναυαγούνε, να λεν πως χάλια,
οργάνωση είχαν,
και τους αφήσαν
χωρίς φροντίδα,
δεν βοηθήσαν,
ναύτες λακίσαν...

   Τα πλοία φίλε δεν είναι αστεία,
   κι αν πας να πάρεις στα καφενεία
   πλήρωμα, μέρες,
                         δύο πριν φύγεις
   για ν' αποφύγεις μισθοδοσία,
   θαν' κουταμάρα και στην ουσία
   θα βγούν' και τούτοι μιά κουστωδία
   απ' επιβάτες,
   που ούτε θα ξέρουν,
   απ' αγωνία θα υποφέρουν,
   κι ούτε μπορούνε αυτοί να δώσουν
   σ' άλλους βοήθεια και να τους σώσουν.

Χωρίς εκπαίδευση και τριβή
μέσα στο πλοίο είν' σαν στραβοί,
γιατί τουλάχιστον έξη μήνες,
(χωρίς του άρτικλα* 
                                 τις κομπίνες*)                    *ναυτολόγιο   *πλήρωμα μόνο στα χαρτιά
πρέπει να μείνει μες το καράβι,
κάποιος καινούργιος... να καταλάβει,
να βρίσκει πόρτες και αλουέδες,*                    *Λαβύρινθος διαδρόμων
και ας τ' ακούσουν κάποιοι λεμέδες
σαν τούς δικούς μας που Ακτή Μιαούλη
ψάρεψαν πλήρωμα να πάει για Θούλη.*         *Βόρειες χώρες


      Φτάνουμε Μπέη*,                                                          *Βισκαϊκός
       και παραπαίει
       σα μεθυσμένο το βαποράκι...

       Τύχη αν θάχει
       στο Σκαγεράκη*                                   *πορθμός μεταξύ Δανίας και Νορβηγίας
       σε λίγο μπαίνει,
       γραίγο τον φέρνει,
       κύμα μικραίνει.
   
       Θαλασσοδέρνει
       λίγο ακόμα...
       Είμαι ένα πτώμα,
       μέρες ξενύχτι
       με καρδιοχτύπι...


    Την εγλυτώσαμε τότε στο τσάκα,
    θυμάμαι ακόμα μία ατάκα,
    από καθίκι αλλά ναυτίλο,
    όπου κανένα δεν είχε φίλο.

   “Αμπελουργούς  θέλει  τ' αμπέλι
    και ναυτικούς το πλοίο,  εν τέλει”
____________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος". αυτοβιογραφικό έμμετρο έργο του Οδυσσέα Ηβιλάγια  
σελίδες 108  e-mail: pmatargas@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia  Mataraga 

_______________________________________________________

Αφιερώνεται στους αδικοχαμένους

Χειμάρρα , Νότιος Ευβοϊκός, 1947 : Τουλάχιστον 383 νεκροί

Ηράκλειον, 1966 : θαλάσσια περιοχή της Φαλκονέρας στο Μυρτώο Πέλαγος : 217 νεκροί

Χρυσή Αυγή, Ανοιχτά της Καρύστου, 1983 : 26 νεκροί

Δύστος, 3,5 ναυτικά μίλια ανατολικά από την Κύμη, 1996 : 20 νεκροί

Εξπρές Σαμίνα , νησίδες "Πόρτες", Πάρος, 2000 : 81 νεκροί

Νόρμαν Ατλάντικ, Αδριατική, 2014 Άγνωστος αρθμός ακόμη

Spasmenos kavos