... oι Καναδέζες

Πήγαμε με το βαπόρι

                          [κάποια φορά,

στα σύνορα τα βόρεια,

                                [εκεί ψηλά

της Αμερικής με τον Καναδά,
 στο Νιου Μπράουνσβικ,
            [το πόρτο Σεν Τζών.*                    *New Brunswick - Saint John

Συνέβη προ πολλών ετών....
και θάν’ γριούλα τώρα πια
η λυγερή η μορφονιά,  
η ψιλοκάπουλη….
                        [Ανν Κλαρίς,*                    
που μόλις φτάναμε, ευθύς
έτρεχα αμέσως να τη βρώ !

Mα, κάτι άλλο
          [σκεπτόμουνα να πω,
αλλ' όπως τον παλιό καιρό,
με εξουσιάζει η ομορφιά της,             
και παρασύρθηκε κοντά της
η σκέψη μου....  ν’ αναζητάει
αν μ’ αγαπούσε ή μ’ αγαπάει…

Βλέπεις, ποτέ της δεν γερνάει
η μνήμη, κι ας με απατάει,
για το πως λεγόταν,
           [η μικρή πλατειούλα,
που την εφίλησα,
               [το 1967 μικρούλα…

Ήταν λοιπόν αυτό το πόρτο,
που όταν παίρναμε ρεπόρτο
ότι θα πάμε,    είχα "πάρτυ"*                         
που ήξερα ότι.....
             [η "κοπέλα" θάρθει",
να με προσμένει στη προβλήτα….

Δυό απ’ τους ναύτες, δύο βλήτα*             
σκάγαν....που γκόμενα την είχα,
και τη χαζεύανε στον ντόκο,
                              [στο ρεμέτζο*...                        *διαδικασία δεσίματος στην προβλήτα

Με μια παλάμη δέρμα γρέζο,
που είχα απ’ το ματσακόνι,*                               *σφυρί που αφαιρεί τη σκουριά
βουτάω στο χέρι ένα καδρόνι

καθώς τους είχα, ήδη.... άχτι,
τους λέω θα τους δείρω...
                            [και ότι λάχει
αν ξανακούσω αυτούς να λένε...
να την γ@@@@@ε  πως θένε !

Δεν φταίγαν όμως οι καημένοι        
ήτανε πειρασμός,
             [και δαύτοι στερημένοι,        

όταν λυγούσε δε το σώμα της
     [δάγκωνε τα μυαλά σα φίδι

εκείνο το τατουάζ της,
                            [σκέτο κεντίδι,   

που στο Περού, της τόκανε                                   
          [πλανώδιος, ένα στολίδι,

κόκκινο-μπλέ προκλητικό τατού,                

που τα χαζεύανε 
                  [αυτήν κι αυτό παντού,

με βλέμματα φλόγα,
                                 [γεμάτα πόθο,

ξεχνώντας οι ναύτες, ακόμη
         [και της δουλειάς το μόχθο.

          
Έτσι μιά μέρα είπα στην Κλαρίς,       
κοίταξε μήπως, 
              [και φυσικά αν το μπορείς, 
για δυό μου φίλους όμορφους
                    [να φέρεις δυό φίλες !!                 

Γίναν οι μάγκες "άλατος στήλες"
σαν ήρθαν και είδαν τις κορμάρες,
τρέμαν τα πόδια τους,
                            [νοιώσαν κομάρες, 
από τις εντυπωσιακές 
                   [πανύψηλες Καναδέζες, 
που δίπλα τους οι κακόμοιροι

                        [εμοιάζανε... πινέζες.

Παρότι πριν μέρες
                      [τους είχα βρίσει,
αυτό, τους είχε ευχαριστήσει….
….μα οι ψηλές και γκλαμουράτες,
σαν είδανε...……
           [τις δύο τους σκατοφάτσες,
των Σκορδομπούκη και Μητσάρα,*                       *ναύτες
μεγάλη έπαθαν λαχτάρα,
επροφασίστηκαν ασθένεια,
και "λάκισαν"
               [χωρίς .... ευγένεια.

Τον έχασα όμως τον στόχο,
ξεκίνησα να πω, το πρώτο,                              
στην άφιξη, που κάναμε,
όταν στο πόρτο φτάναμε, 
που δεν ήταν…. 
παρά να "δέσουμε" σφικτά
με κείνα τα χοντροσκοινιά*                                   *δέσιμο του πλοίου 
(να ασφαλίσει) το καράβι

αφού καπελωθούν οι κάβοι*                                 *στις δέστρες

Μετά να ξεχυθούμε,
   [μηχανικοί και ναύτες όλοι
να "κατακτήσουμε την πόλη"
του Καναδά,  Σεν Τζών..... 

                         .......με δίψα
να ξαναδούμε τα κορίτσα,
π’ αφήναμε για τη "μιζέρια"                         
του καραβιού....  
           [όπου,χωρίς ευχέρεια

που έχουν τώρα οι ναυτικοί,
με ιντερνέτ και…..
              [τηλεφωνία κινητή
να "έχουμε κάποια επαφή"

με ότι πίσω…. είχε αφεθεί,

κι έρωτες να μη σβήνουνε

πληγές να μην αφήνουνε...

Του δρόμου την ανηφόρα
πήρα σαν έφτασε η ώρα,
να πάω πάλι στην Κλαρίς…
μα ίσως να απογοητευτείς
γιατί ποτέ δεν ήρθε 
                                [το «χάπυ εντ»*                        *ευτυχισμένο τέλος

και στην οθονή έγραψε τέλος, 
         [όπως στα έργα, το "δη εντ"*                        *το τέλος

      
           Πλησιάζοντας προς την πλατεία

          "τους είδα" σε πάμπ ή μπυραρία,
           που η Κλαρίς κάποιον κοιτούσε
                                                 [με λατρεία...

           Η πιο μεγάλη τρικυμία φίλε μου,

                                                    [που είχα πέσει,

           μου φάνηκε να κόπηκα σαν καράβι
                                  [από τα κύματα στη μέση....

           Περνώντας με το "ντε σε βώ"* της                       *μοντέλο της Σιτροέν

           με φώναξε πρώην συγκάτοικός της: 

"Γειάσσο... 
                   καλά κάνειςςς...  Πεναηότης* ?                   *Παναγιώτης

"Φοργκέτερ"*                                                                       *ξέχνατη   
         .....ο μόνιμος πια ο σύντροφός της                    
που της χαιδεύει στη μπυραρία τα μαλλιά,
και, που σαν το  είδες σου κόπηκε η μιλιά...
"λούκ"*... είναι ο άντρας της Μωρίς,                                 *κοίτα
προσπάθησε μην εκτραπείς, 
              [είναι δική του πια η Κλαρίς….

.... δεν άντεχε άλλο  η καημένη,
να "περιμένει"
                [και να ξαναπεριμένει,
για μήνες, για ώρες
     [και για κείνα τα ατέλειωτα λεπτά,
πότε στον ντόκο θα ρίχνατε
                              [βιλάγια και σκοινιά"... ; !


__________________________________________

Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο του Οδυσσέα Ηβιλάγια 
σελίδες 846 - 850 (κατ. 95) e-mail: od.heavilayias@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων k. mataraga 

_____________________________
  

*Λίμα Περού : Ιδρύθηκε από τον Ισπανό κατακτητή Φρανσίσκο Πισάρρο (Francisco Pizarro). Είναι γνωστή και ως Πόλη των Βασιλέων», αφού για περισσότερους από τρεις αιώνες υπήρξε η σημαντικότερη πόλη στη Νότια Αμερική. Στη Λίμα σήμερα κατοικεί περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού του Περού. Η μητροπολιτική περιοχή καλύπτει και το λιμένα Callao.

spasmenos kavos       



              

Όταν εχάσαμε τη μπάλα

                     ...στη Δυρραχίου, στην Αυλώνος, στα Σεπόλια
   Τότε που ήταν μ’ Έλληνες
      γεμάτα τα Σεπόλια,
      θυμάμαι που μου έδειχνες
      κάλυκες απ’ τα βόλια,
      π’ αφήσανε στο δρόμο μας*                          *Οδός Στενημάχου 1947
       φεύγοντας  Ελασίτες…*                              *"ΕΛΑΣ" Στρατιωτικό σκέλος του ΕΑΜ

      Αλλιώτικος ο κόσμο μας,
     ακόμα και μ’ αλήτες
     περαστικούς, επαίζαμε..

Για μπάλα....?  
                       Τα βολεύαμε,
(δυσεύρετη στη φτώχεια),
και με τα πρωτοβρόχια
μες στην αυλή εμπαίναμε….

Ξάφνου, χάσαν εμένανε..

Αρκεί κανείς να φανταστεί,
έπαιζα βόλους, παραμονή,                                
πριν μου φορέσουν τη στολή,
και με μαντρώσουν στη σχολή,
για μια καριέρα ναυτική. 

Ντέ και καλά να γίνω "άντρας" !

     Παιδάκι ήμουνα... της μάντρας,
     που ήμουνα πρωταθλητής*                               *Στο άλμα επί μάντρα !!!
     να την πηδάω, ευτυχής            
     την μάντρα της κυρά Αγνής,
     κι έβρισκα διέξοδο να φύγω,
     τους μπάτσους πάντα να αποφύγω,
     για μικροσκανταλιές,
     να μη μου ρίξουνε ψιλές.

Ξέχασα όμως να αναφέρω,
κάθε γριά και κάθε γέρο,
όπου δεν βρίσκανε ησυχία.*                                     *Στη γειτονιά

Με τις φωνές μας... φασαρία...
σηκώναμε τη γειτονιά,
και μόνιμα μία γριά
έπαιρνε την αστυνομία,
και "πλάκωνε" η μπατσαρία.

     Πάντα ερχόνταν από πάνω
     απ' το στενό, κι έτσι το πλάνο
     που είχαμε ήδη σχεδιάσει,
     ήταν,  το τσούρμο να το σκάσει
     από την κάτω τη μεριά,
     που ήτανε κατωφεριά
     και με το γύρο τετραγώνου
     επανερχόμαστε... 
                                  "του όνου,
      υπομονή",  οι γείτονες εκάναν
     "Θα σας γαμήσω" είπε "την μάναν",
     ένας οξύθυμος κει πέρα….
     Μα, ούτε μ΄αυτό μας κάνει πέρα !

Είχαμε κι εναλλακτική…
Σαλτάραμε απ’ την αυλή,
στην παραδιπλανή,*                                               *Όλα τα σπίτια ήταν μικρά με αυλές
όταν ερχόνταν δυό που λες
μπάτσοι, από αντίθετες μεριές.*                           *από πάνω απ΄το στενό και από κάτω

Μετά,  ταράτσα απ΄τη σκάλα,*                                 *τη σιδερένια                           
να παίξουμε κει πάνω μπάλα…

     Μια μέρα σκάει, η κουφάλα,
     η πάνινή μας ψευτομπάλα,
     λίγο πιο δίπλα απ’ την κεφάλα
     του μπάτσου, που την είχε στήσει
     κάπου εκεί....  να μας τσιμπήσει !

     Θα βρίσει εμάς και τις μανάδες
     πούχουνε γιούς αληταράδες,
     και απειλεί να τις μηνύσει…

Την μπάλα... "αλί",* θα την κρατήσει.             *αλλοίμονο

Κι έτσι εχάσαμε τη μπάλα….
αλλά ας πάμε τώρα γι’ άλλα…

Όχι.. 

            βαστάτε μιά στιγμή,
για ένα βιοπαλαιστή
θα πω,  για κάποιο φουκαρά,
ένα φτωχό πιτσιρικά,
της γειτονιάς τον κουλουρά,
που πέρναγε με τον ταβλά...*                           *μεγάλος δίσκος με κουλούρια

Τον άφηνε σε μια γωνιά,
να παίξει λίγο και αυτός...
πούχαν ξεχάσει ότ’ είν’ μικρός
και τον εστρώσαν στη δουλειά…

Την παιδική ανεμελιά
του την εκλέψανε στα δέκα.


   Κολλάω μιά τούφα με μαντέκα,
      τη τελευταία στη φαλάκρα,
      μαλλί π’ απέμεινε στα άκρα
      του κεφαλιού μου τώρα πια,
      τρώω για μπρέκφαστ μια μπουκιά,
      και ξεκινάω,  ώρα δέκα,
      τις μετοχές στον Πεντεδέκα*                                *Χρηματιστής
      να πάω να καρατσεκάρω….

      Και ποιόν απ’ έξω θα τρακάρω !?

     Τον κουλουρά, μετά από χρόνια,
     με γένια και μαλλιά σαν χιόνια,
     και τον ταβλά με κουλουράκια,
     σαν όταν ήμασταν παιδάκια.

     Αγκαλιαστήκαμε στο δρόμο…

    Βγάζουν τα όπλα απ' τον ώμο
    δύο φρουροί...  και θα ορμήσουν
    τρέχοντας να τον αφοπλίσουν...

    Για ληστεία θα το νομίσουν,
    καθώς ρακένδυτος ο γέρος,
    επήγε σε αυτό το μέρος,
    ο πάμπτωχος ο κουλουράς,
    μαζί του ο ίδιος ο ταβλάς,
    μπας και πουλήσει στους χλιδάτους,
    στην καθώς πρέπει γειτονιά τους..

    Θάρθε λεφτάδες να ληστέψει
    οι μπάτσοι θάχαν υποθέσει…

    Βεβαίως κανείς να μην πιστέψει…
    πως ήμουνα κι εγώ λεφτάς..

    Φτωχομπινές της συμφοράς,
    ήμουν, το λέω μετά χαράς,
    (του Επίκουρου ένας μαθητής,
    (βέβαια ημιμαθής)
    και πήγα να δω, εκ της γιαγιάς,
    δυό μετοχές κληρονομιάς…

              "... Σεκιουριτά που ανησυχάς
              δεν ήταν κόλπο ο ταβλάς,
              δεν έβλεπες κανένα κλέφτη…"
             Αν θα μπορούσες στον καθρέφτη,
             του παρελθόντος να κοιτάξεις,
             θάβλεπες,  ο ίδιος.... δράστης,
             που βασανίζει τώρα εσένα,
             βασάνισε και τα καημένα
             τα αθώα εκείνα τα παιδιά….
             τα μετακατοχικά.
             Η Κατοχή δεν ήταν μιά !
__________________


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο του Οδυσσέα Ηβιλάγια  
σελίδες 840-845  e-mail: pmatargas@yahoo.com / 
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia  Mataraga 

spasmenos kavos

Η καμπύλη του Μπουτακώφ

  Βγήκαμε απ’ τον Βόσπορο,
       με κάτι σαν τον 'λιόσπορο
      έμοιαζε αυτό, 
               [το περίεργο φορτίο,
      που ξεπαγιασμένοι
                          [από το κρύο,
      φορτώσαμε στην Οδησσό,
      με προορισμό τον ποταμό,
      τον αχανή Αμαζόνιο,
          [κάπου στη Βραζιλία..


Μέχρι το Γιβραλτάρ,
            [μπουνάτσα, νηνεμία,
μα το πακέτο τόφαγα μετά,
           [πακέτο....   όχι αστεία !!

Στα παραπλέοντα τα πλοία,
μήνυμα στέλνω,
     [με μήκος και με πλάτος
(ψυχραιμο-πανικόβλητος
     [λέγαν ο καπτα Στράτος)...

Λέω..Μαρκόνη σβέλτα,
        [και διάβασα δυνατά :

Να έχει η βάρδια ανοιχτά
τα μάτια της, και να κοιτά
για άνθρωπο,
   [στης περιοχής μας τα νερά",
που έπεσε.......
                      [πριν δυό λεπτά....

Ποτέ δεν ξέχασα
     [εκείνη την τρομακτική,
τη φοβισμένη την κραυγή,
από τα δεξιαααά μας..... 
      «άνθρωπος στη θάλασσα»,
και την πορεία
                  [με αγωνία άλλαξα…

      Τάχασα....... σαν νάφαγα
                           [ξαφνικά σκαμπίλι...
      του Μπουτακώφ 
                        [μούρθε η καμπύλη,
      που μάθαιναν πριν χρόνια
                      [στα ναυτικά σχολεία,
      και που καμία
                [δεν είχα δώσει σημασία…

     "Εξήντα μοίρες δεξιά,
      κάργα τιμόνι,
                    [κάργα Μηνά,
      στον τιμονιέρη
               [λέω να γυρίσει,
      και να με ειδοποιήσει
      σαν η πυξίδα
                  [ετούτο δείξει...

      Σε λίγο ο Μηνάς
                        [βγάζει κραυγή:

     "Καπτάνιοο...  Εξήντααα...
                               [Είμαι εκεί..."

Αντίθετα κάνω
                [τότε στροφή,
και το καράβι είχε 'ρθεί,
σ’ αντίθετη
             [ακριβώς πορεία,
και προχωρώντας
     ["ντεντ-σλόου" ευθεία,
όλοι στις κουπαστές
    [σαρώναμε τη περιοχή
του αγνοουμένου..... 
                         [όμως αλί,
ήδη αυτός είχε χαθεί,
τον είχε η πόρνη καταπιεί
η άπονη θάλασσα,
                    [τον δυστυχή,
τον Πειραιώτη 
         [Ανδρεαδάκη Φώτη….

    Και όλα αυτά φίλε διότι
    μιά γκόμενα.....
                        [τον είχε αφήσει,
    και τούχε πριν τηλεγραφήσει,
    να τον πληροφορήσει,
                             [από την Αμφιθέα
    η θειά του Φιλιώ
                       [για τ’ άσχημα τα νέα,
    ότι παντρεύτηκε το "πρόσωπο"
                                [και πήρε άλλο,

    της περιοχής κάποιο γνωστό
                               [ματσό μεγάλο,
    γόη, λεφτά* και αλανιάρη…                                            *Πλούσιο

Έκτοτε, η κάτω βόλτα
          [τον Φώτη είχε πάρει,

και....ξάφνου στο "Κόφι-τάιμ"
                        καβάλησε τα ρέλια..*                              *Τα κάγκελα ασφαλείας
με ηθικό και νεύρα
                    [σκέτα να είν' κουρέλια… 


Πέρασαν χρόνια και θες από σύμπτωση,
                                      [θες από τύχης ειρωνεία,
και πάλι Φώτης και πάλι Στράτος καπετάνιος,
                                    [σε νέα παρόμοια ιστορία.

Πρόκειται για τον καπτα Στράτο Μαμαλέτο,
         [που γνώρισα στου Μαμιδάκη την εταιρεία,
και για τον συμμαθητή μου στη σχολή
                       [τον λιγομίλητο Φώτη Μπανιά,
που και αυτός στον Ινδικό Ωκεανό,
                                   [θανάτου έκανε βουτιά,
απ' το καράβι του Σταύρου Νιάρχου,
                    [πούχα μπαρκάρει και γώ παλιά...

Της Σχολής της Ύδρας ήταν κι οι δυό παιδιά,
ο  καπτα Στράτος Μαμαλέτος,
                 [τάξη του χίλια εννιακόσια σαρανταοκτώ,                  *1948
 κι ο Φώτης μας ο Κηφισιώτης,
      [όπως και άλλοι 39 της τάξης τού πενηνταοκτώ...                 *1958
______________________________________________


Από το βιβλίο "Σπασμένος κάβος", βιωματικό έμμετρο έργο του Οδυσσέα Ηβιλάγια
σελίδες 649-650 e-mail: pmatargas@yahoo.com /
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia Mataraga
_________________

* Όταν έχουμε άνθρωπο στη θάλασσα με περιορισμένη ορατότητα ή κυματισμό ή τις νυκτερινές ώρες, τα πράγματα δυσκολεύουν και θα πρέπει να κάνουμε τη λεγόμενη στροφή (Μπουτακώφ). Είναι η στροφή 180 μοιρών επί της προσχεδιασμένης πορείας, αποκαλείται 'Καμπύλη Μπουτακώφ" και χρησιμοποιείται προς ανεύρεση χαμένου ανθρώπου.

Η "Καμπύλη του Μπουτακώφ" (η στροφή) πραγματοποιείται ως ακολούθως:
Μόλις αντιληφθούμε ότι μας έπεσε άνθρωπος στη θάλασσα, θα πρέπει οπωσδήποτε να ελαττώσουμε ταχύτητα και να γυρίσουμε το σκάφος μας προς την ίδια πλευρά του ναυαγού και να συνεχίσουμε την πλεύση μας μέχρι η πυξίδα μας να δείξει 60 μοίρες διαφορά από την προηγούμενη πορεία. Στο σημείο αυτό θα πρέπει ο κυβερνήτης να γυρίσει το τιμόνι προς την αντίθετη κατεύθυνση, μέχρι το σκάφος έρθει στην αντίθετη πορεία από αυτή που ακολουθούσε αρχικά. Δείτε παραστατικά τη στροφή αυτή στο σχήμα δίπλα στους στίχους, επάνω δεξιά. 

Τώρα που δεν υπάρχει πια ο κόσμος που περιγράφω εγώ, ο γερο-ναύτης, οι συσκευές GPS διαθέτουν επιλογή του ΜΟΒ (man overboard).
Στην προκειμένη περίπτωση, όταν έχουμε άνθρωπο στη θάλασσα, απλά πατάμε το κουμπάκι αυτό και έτσι έχουμε αυτόματα υποτύπωση του στίγματος του ναυαγού.
_________________________________________________

spasmenos kavos

Ο Κύρος και οι Ελληνες

o Χάρτης της Εκστρατείας και Περιπλάνησης των "Μυρίων" 

                  Πρόλογος

"Δαρείου και Παρυσάτιδος
γίγνονται παίδες δύο..."  1 

Η οικογένεια άτυχος,
και δεν το αποκλείω
να είχε αυτήν καταραστεί,
καθώς και όλη την αυλή,
ο «Αχούρα Μάζντα», ο Θεός,
ο Πέρσης, ο εκδικητικός,
μέσω του Σπέντα Μαϊνιού.  2    
αντιπροσώπου επί γης αυτού...

      Στρατιώτες, μέ ή άνευ τουρμπανιού,
      συγκρούονται για τα καλά,
      καθώς τα δύο αυτά παιδιά,*                       *Κύρος-Αρταξέρξης
      μεγάλωσαν και σα σκυλιά,
      μαλώνουν για τον θρόνο,
      μίσος,  τα κυβερνάει και μόνο…..



                  Κύρου Ανάβαση

Σαν τέλειωσαν οι πόλεμοι,  3
σαν μείνανε απόλεμοι,
κι άνεργοι, να λιμοκτονούν,
σπεύδουνε να καταταγούν
χιλιάδες πρώην οπλίτες,
όταν τους κάνει γλύκες
του θρόνου ο διεκδικητής,
κι επίδοξος σφετεριστής,
ο Κύρος όπου ασκεπής  4
ριχνότανε στη μάχη,
και τελικά απ’ αυτό εχάθη,
τον επετύχανε στο μάτι....

Έλληνες λοιπόν υπό τον Κύρο,
στη Μικρασία εκεί γύρω,
με Πέρσες ενωθήκανε,
κι όλοι μαζί κινήσανε
τον Αρταξέρξη ν’ανατρέψουν,
το στέμμα του για να φορέσουν,
εις τον νεότερο αδελφό,
με ότι σήμαινε αυτό…

Ο Κύρος σαν σκοτώνεται
από ακόντιο αντιπάλου,
στου «Βασιλέως του Μεγάλου»*                                       *Αρταξέρξη
το στράτευμα τότε προσχωρούν   

 οι Πέρσες του Κύρου.... 
                            προσκυνούν....  5

Στους Έλληνες να παραδοθούν
προτείνουνε,      και ευθύς καλούν
τους στρατηγούς και αρχηγούς,
Σπαρτιάτες κι όλους τους λοιπούς,
νάχουνε σύσκεψη μ' αυτούς,
κι ύπουλα τους δολοφονούν,
μα τους Γραικούς δεν τους πτοούν...

Δεν έχουνε πλέον αρχηγό,
κι ορίζουνε αρχιστρατηγό,
"κάποιον ιππέα" Ξενοφώντα,
που έδειχνε νάχει τα φόντα....

Γνωρίζοντας τον άρχοντα πατέρα,
τον επιλέξαν σε μια μέρα.

Ήταν ο Ξενοφών ο Αθηναίος,

ο υιός του Γρύλλου,  ο γενναίος.

Μαζί του φεύγουν να σωθούν,

την όχθη του Τίγρη ακολουθούν,
προς Τραπεζούντα προχωρούν..


Τους Έλληνες οδηγεί.... 
                            να φτάσουν,
και νικηφόρα να περάσουν,
μέσα απ' τα εχθρικά εδάφη,
ενώ χτυπιόνταν με γινάτι,
απ' όλες τις βάρβαρες φυλές
με πάθος μεγάλο.....    
                            συνεχές....

Εκδίκηση...  Αίμα....  αποζητούν
κι οι Πέρσες που ακολουθούν,
του Τισσαφέρνη οι βαρβάροι….


Μετά καιρό πήραν χαμπάρι,
πως το παιγνίδι θα το χάσουν,

καθώς οι Έλληνες θα φτάσουν
λιγότεροι,    από μάχες και παγίδες,
στις νύν χαμένες πια πατρίδες….
__________________________


Έμμετροι Ιστορικοί Αστερίσκοι, με αλήθειες... λάθη και σαρκασμό, 
του Οδυσσέα Ηβιλάγια,   
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia  Mataraga  
σελίδες 6ο2-6ο4
________________________________________

1.   Δαρείου καὶ Παρυσάτιδος γίγνονται παῖδες δύο, πρεσβύτερος μὲν Ἀρταξέρξης, νεώτερος δὲ Κῦρος· ἐπεὶ δὲ ἠσθένει Δαρεῖος καὶ ὑπώπτευε τελευτὴν τοῦ βίου, ἐβούλετο τὼ παῖδε ἀμφοτέρω παρεῖναι. ὁ μὲν οὖν πρεσβύτερος παρὼν ἐτύγχανε· Κῦρον δὲ μεταπέμπεται ἀπὸ τῆς ἀρχῆς ἧς αὐτὸν σατράπην ἐποίησε, καὶ στρατηγὸν δὲ αὐτὸν ἀπέδειξε πάντων ὅσοι ἐς Καστωλοῦ πεδίον ἁθροίζονται. ἀναβαίνει οὖν ὁ Κῦρος λαβὼν Τισσαφέρνην ὡς φίλον, καὶ τῶν Ἑλλήνων ἔχων ὁπλίτας ἀνέβη τριακοσίους, ἄρχοντα δὲ αὐτῶν Ξενίαν Παῤῥάσιον.  ἐπεὶ δὲ ἐτελεύτησε Δαρεῖος καὶ κατέστη εἰς τὴν βασιλείαν Ἀρταξέρξης, Τισσαφέρνης διαβάλλει τὸν Κῦρον πρὸς τὸν ἀδελφὸν ὡς ἐπιβουλεύοι αὐτῷ. ὁ δὲ πείθεται καὶ συλλαμβάνει Κῦρον ὡς ἀποκτενῶν· ἡ δὲ μήτηρ ἐξαιτησαμένη αὐτὸν ἀποπέμπει πάλιν ἐπὶ τὴν ἀρχήν. ὁ δ᾽ ὡς ἀπῆλθε κινδυνεύσας καὶ ἀτιμασθείς, βουλεύεται ὅπως μήποτε ἔτι ἔσται ἐπὶ τῷ ἀδελφῷ, ἀλλά, ἢν δύνηται, βασιλεύσει ἀντ᾽ ἐκείνου.  Παρύσατις μὲν δὴ ἡ μήτηρ ὑπῆρχε τῷ Κύρῳ, φιλοῦσα αὐτὸν μᾶλλον ἢ τὸν βασιλεύοντα Ἀρταξέρξην. ὅστις δ᾽ ἀφικνεῖτο τῶν παρὰ βασιλέως πρὸς αὐτὸν πάντας οὕτω διατιθεὶς ἀπεπέμπετο ὥστε αὐτῷ μᾶλλον φίλους εἶναι ἢ βασιλεῖ. καὶ τῶν παρ᾽ ἑαυτῷ δὲ βαρβάρων ἐπεμελεῖτο ὡς πολεμεῖν τε ἱκανοὶ εἴησαν καὶ εὐνοϊκῶς ἔχοιεν αὐτῷ. τὴν δὲ Ἑλληνικὴν δύναμιν ἥθροιζεν ὡς μάλιστα ἐδύνατο ἐπικρυπτόμενος, ὅπως ὅτι ἀπαρασκευότατον λάβοι βασιλέα. ὧδε οὖν ἐποιεῖτο τὴν συλλογήν. ὁπόσας εἶχε φυλακὰς ἐν ταῖς πόλεσι παρήγγειλε τοῖς φρουράρχοις ἑκάστοις λαμβάνειν ἄνδρας Πελοποννησίους ὅτι πλείστους καὶ βελτίστους, ὡς ἐπιβουλεύοντος Τισσαφέρνους ταῖς πόλεσι. καὶ γὰρ ἦσαν αἱ Ἰωνικαὶ πόλεις Τισσαφέρνους τὸ ἀρχαῖον ἐκ βασιλέως δεδομέναι, τότε δὲ ἀφειστήκεσαν πρὸς Κῦρον πᾶσαι πλὴν Μιλήτου· ἐν Μιλήτῳ δὲ Τισσαφέρνης προαισθόμενος τὰ αὐτὰ ταῦτα βουλευομένους ἀποστῆναι πρὸς Κῦρον, τοὺς μὲν αὐτῶν ἀπέκτεινε τοὺς δ᾽ ἐξέβαλεν. ὁ δὲ Κῦρος ὑπολαβὼν τοὺς φεύγοντας συλλέξας στράτευμα ἐπολιόρκει Μίλητον καὶ κατὰ γῆν καὶ κατὰ θάλατταν καὶ ἐπειρᾶτο κατάγειν τοὺς ἐκπεπτωκότας. καὶ αὕτη αὖ ἄλλη πρόφασις ἦν αὐτῷ τοῦ ἁθροίζειν στράτευμα.  πρὸς δὲ βασιλέα πέμπων ἠξίου ἀδελφὸς ὢν αὐτοῦ δοθῆναι οἷ ταύτας τὰς πόλεις μᾶλλον ἢ Τισσαφέρνην ἄρχειν αὐτῶν, καὶ ἡ μήτηρ συνέπραττεν αὐτῷ ταῦτα· ὥστε βασιλεὺς τὴν μὲν πρὸς ἑαυτὸν ἐπιβουλὴν οὐκ ᾐσθάνετο, Τισσαφέρνει δ᾽ ἐνόμιζε πολεμοῦντα αὐτὸν ἀμφὶ τὰ στρατεύματα δαπανᾶν· ὥστε οὐδὲν ἤχθετο αὐτῶν πολεμούντων. καὶ γὰρ ὁ Κῦρος ἀπέπεμπε τοὺς γιγνομένους δασμοὺς βασιλεῖ ἐκ τῶν πόλεων ὧν Τισσαφέρνους ἐτύγχανεν ἔχων. ἄλλο δὲ στράτευμα αὐτῷ συνελέγετο ἐν Χεῤῥονήσῳ τῇ κατ᾽ ἀντιπέρας Ἀβύδου τόνδε τὸν τρόπον.Κύρου Ανάβασις,  Ξενοφών  http://el.wikisource.org/

2.   η υπερβατική έκφραση του Μάζντα και μέσο επικοινωνίας του.

3.   Πελοποννησιακός πόλεμος

4.   χωρίς περικεφαλαία

5.   τα Περσικά στρατεύματα υπό τον Κύρου


*  Ο Ξενοφών γεννήθηκε στην Αθήνα μεταξύ του 434 π.Χ και του 427π.Χ. Ήταν γιος του Γρύλλου από το Δήμο Ερχειάς. Η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των Ιππέων, δηλ. ήταν γόνος μιας αριστοκρατικής πλούσιας οικογένειας. Έγινε μαθητής του Σωκράτη και αυτή του η μαθητεία του καλλιέργησε έναν βαθύτατο σεβασμό για το δάσκαλό του σ' όλη του τη ζωή.

Το 401 π.Χ με πρόσκληση του φίλου του Προξένου βρίσκεται στα Περσικά εδάφη. Εκεί αποφασίζει να λάβει μέρος, συμμετέχοντας σ' ένα ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, στην εκστρατεία του Κύρου του Νεότερου κατά του αδελφού του Αρταξέρξη του Β'.

Στα Κούναξα οι Έλληνες νίκησαν τους αντιπάλους τους Πέρσες, αλλά ο Κύρος σκοτώθηκε. Οι Μύριοι (10.000), όπως ονομάστηκε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα, αποφάσισε να επιστρέψει πίσω.  Ύστερα από πολλές ταλαιπωρίες σ' άγνωστα και εχθρικά μέρη, κατόρθωσαν να φτάσουν στην ελληνική Τραπεζούντα. Φτάνοντας στον Εύξεινο Πόντο αναφώνησαν το ιστορικό  "Θάλαττα, θάλαττα. Αυτήν ακριβώς την πορεία, την κάθοδο των Μυρίων εξιστόρησε o Ξενοφών στο έργο του "Κύρου Ανάβασις".

spasmenos kavos

Αιχμάλωτη στη "Γκρέιτ Ράσσελ Στρητ"

Οι κοπέλες της Λακωνίας

      Μ' ένα ταβάνι στο κεφάλι,
           τις είδα χθες κι.... 
                             είμαι ένα χάλι,
            να στέκουν κοψομεσιασμένες,
            για αιώνες καταδικασμένες,                     
            σκεπή βαριά να κουβαλάνε                          
            χωρίς ποτέ να ''σταματάνε''.

           ''Έν τώ νεώ*...                                                     *στον ναό       
                       έν πόλει της Αθηνάς'',
            στο Ερεχθείο στα καθ' υμάς,             
            και πρώην οικία της θεάς,                        
            βρίσκονταν αιχμαλωτισμένες 
            έξη κοπέλες,  φυλακισμένες.

            Απάνθρωπη ετυμηγορία,
            με προκατάληψη και μανία,
            από την αμφικτυονία*...
            Πρωτοφανής η τιμωρία,
            νάναι σε αέναη δουλεία.

            Ως Καρυάτιδες είναι ακουσμένες
            και παγκοσμίως φημισμένες
            με πόλη και ναό δεμένες 
            της Αθηνάς... 
                    κόρες της παινεμένες.

            Από τις Καρυές  φερμένες
            όλες τους τιμωρημένες
            γιατί σαν Πέρσες είχαν ρθεί
            στης Λακωνίας τη περιοχή 
            τους είχαν προσκυνήσει.
            ''Οι Καρυάτες είχαν μηδήσει".*
                _______

Αιώνες πέρασαν πολλοί...

Μια Καρυάτιδα, με αρπαχτή,
ο Έλγιν δίχως καν ντροπή,
έντεχνα θα καρπωθεί
με Τούρκικη υπογραφή.

Για να δικαιολογηθεί
η ελεεινή η αρπαγή...
λέει, του το ζήτησε αυτή,
πως ήθελε να λευθερωθεί !

Όπως και όλοι οι ληστές
δικαιολογίες λέει φαιδρές.
Έτσι τη βούτηξε... αλλά
                    του ήρθε κατακεφαλιά...

Η κατάρα ήταν βαριά,
που πρόσβαλε την Αθηνά..
Του Έλγιν πεθάναν στη σειρά,
η γυναίκα του και τα παιδιά.

Αν η θεά καταραστεί
τον βέβηλο ή ασεβή
που βλάσφημα καταφερθεί                                  
και πομπωδώς την αγνοεί                              
μέρος δεν θάχει να κρυφτεί...

όπως ο Έλγιν δηλαδή,
που στη συνέχεια μια φριχτή
κατάρα τον ακολουθεί !

Μία κατάρα τρομερή,
που περιγράφει με σπουδή
ο Λόρδος Βύρων... 
                               δυσφορώντας
και με μήνη εξιστορώντας
της Αθηνάς την δίκαιη οργή
για την επαίσχυντη κλοπή.

Γι αυτή την πράξη της ντροπής

μας λέει ο Λόρδος τα εξής...

Η αιχμάλωτη στο βρετανικό μουσείο

Στο κεφάλι εκείνου πρώτα,

που ευθύνη έχει για την πράξη

η κατάρα μου θ’ αστράψει,

σ' αυτόν και τα σπέρματά του!

Ούτε μία σπίθα πνεύμα να μην έχουν τα παιδιά του

και αναίσθητα να είναι, όπως και η αφεντιά του!

Αν βρεθεί απόγονός του να ’χει λίγο πνεύμα ή φάτσα,

τότε σίγουρα θα είναι νόθος κι από άλλη ράτσα.

Να γυρίζει μ’ απογόνους διανοητικά βλαμμένους

και αντί για της σοφίας, της βλακείας να ’χει επαίνους.

Οι κουτοί να επαινούνε την πολλή καλαισθησία

που θα τον χαρακτηρίζει στην αγοραπωλησία,

να πουλά κι έτσι να κάνει –τί ντροπή και τί απάτη!–

της κλεψιάς και αρπαγής του ένα έθνος συνεργάτη.

Λόρδος Βύρων 

    Από ασθένεια βαριά

        που τούστειλε η Αθηνά,
        η μύτη του θ’ αποκοπεί                                    
        όπως στο άγαλμα πιο κει,
        που κατά την κλοπή
        από τον βράχο τον ιερό
        υπέστη κτύπημα σφοδρό,
        και είχε μείνει χωρίς μύτη,
        δηλώνοντας πως απ' αγύρτη
        εκλάπη... και 'ταλαιπωρήθη...

Μα η κατάρα δεν σταματά,
υπέστη πάμπολα δεινά....                  

Στο πόλεμο θα φυλακιστεί
και σε μπουντρούμι θα βρεθεί,
σε κάποιο μέρος στη Γαλλία.

Ράκος γυρίζει στην Αγγλία
που τον πληροφορεί
πως άνευ αξίας είναι αυτή,
η Καρυάτις, δηλαδή,
και ότι δεν θα πληρωθεί,
σύντομα δε θα επιστραφεί

στους Έλληνες κάποια στιγμή.
προσωρινά, λέει, την κρατεί
και την φιλοξενεί.

Μες στο μουσείο είχε μπει
η κόρη πούχε καλπεί
ποτέ της δεν θα ξαναβγεί.

Δεν το εννοούσε και πολύ,
σαν μίλαγε για επιστροφή
έτσι κουβέντα να γενεί,
το «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Με λύπη εμείς θυμόμαστε
τον Τσώρτσιλ....
                 με πούρο να καπνίζει...
Τον ήρωα να ορίζει
συνώνυμο του Έλληνα.
''Εκθαμβος'' είπε'' έμεινα,
που πολεμούν τόσο γενναία
των Ούννων την ληστοπαρέα''.

             Περάσαν εβδομήντα χρόνοι...

             Του Τσώρτσιλ απογόνοι,
             επιστροφή αρνούνται
            και κλαίνε και χτυπιούνται,
             λειψές οι Καρυάτιδες…

              Άγγλοι ισχυροί σατράπηδες

              λένε πως «... είν’ δικιά μας,

              τη φέραν τα παιδιά μας,

              ο Έλγιν και οι άλλοι,

              απώλεια θάν’ μεγάλη

              για το Βρετανικό μουσείο».
              Δικαιολογία ή αστείο;
              κι ο Κρητικός που βλαστημάει
              ρωτάει και ξαναρωτάει:
              ''Μα εγώ γι αυτό 'χα πολεμήσει
              για ότι οι προγόνοι είχαν αφήσει''              
              και μ' ένα «γκρά»* είχα λιανίσει                   

              του Χίτλερ τους αλεξιπτωτιστές

              με τους συμμάχους μας του χτές.

_____________________________________

Έμμετροι Ιστορικοί Αστερίσκοι Νο 6, με αλήθειες... 
λάθη και σαρκασμό, του Οδυσσέα Ηβιλάγια,   
Επιμέλεια - προσαρμογή κειμένων Cathy Rapakoulia  Mataraga 
____________________________________________________

* Καρυάτιδες, είναι απόγονοι της Καρίας (Καρυές), πόλης της Λακωνίας στην πλαγιά του Πάρνωνα. Στους Περσικούς πολέμους, κατά την εκδοχή του Βετρούβιου, (Μάρκος Βιτρούβιος Πολλίωνας -Marco Vitruvio Pollione, 80 π.Χ. - 15 π.Χ. Ρωμαίος συγγραφέας,αρχιτέκτονας και μηχανικός), οι κάτοικοι της περιοχής μήδισαν, συμμαχώντας με τους Πέρσες.  Όταν οι Σπαρτιάτες κατέλαβαν την πόλη, σκότωσαν όλους τους άντρες και πήραν μαζί τους τις γυναίκες ως δούλες. Αυτές έγιναν το πρότυπο για τα αγάλματα γυναικών που στήριζαν κτίσματα της εποχής, μεταφέροντας το βάρος της τιμωρίας τους στις επόμενες γενιές.

Η εκδοχή του Βετρούβιου που υιοθετήθηκε ευρέως τη Ρωμαϊκή Εποχή, αμφισβητήθηκε αργότερα κυρίως γιατί οι Καρυάτιδες κατά την περιγραφή του θα έπρεπε να σηκώνουν επώδυνα το βάρος μιας τιμωρίας που έγινε αιώνια όταν αποτυπώθηκε στο μάρμαρο. Μεταγενέστεροι μελετητές υποστήριξαν πως οι Κόρες του Ερεχθείου -όπως κι αυτές της Αμφίπολης πια- με το γλυκό και περήφανο πρόσωπο, δεν ανταποκρίνονται σε αυτή την περιγραφή, ενώ διαπιστώθηκε πως υπάρχει και μια χρονική ασυμβατότητα -με βάση τα γραπτά του Ξενοφώντα για το πότε έγινε η καταστροφή των Καρυών.

Κατά μία άλλη εκδοχή, οι όμορφες, περίτεχνα χτενισμένες κόρες του Ερεχθείου είναι λακώνισες παρθένες χορεύτριες που χόρευαν με καλάθια στο κεφάλι προς τιμήν της Καρυάτιδας Αρτέμιδος, οι οποίες ήταν ξακουστές για την ομορφιά τους. Κατ' αυτή την άποψη, ο Ικτίνος τις εμπνεύστηκε, παρακολουθώντας ένα λατρευτικό χορό Παρθένων που γινόταν στα Καρυάτια, μια ιδιαίτερη γιορτή των Καρυών, αφιερωμένη στη Θεά. Κι εδώ, βεβαίως, υπάρχουν ενστάσεις, οι οποίες προέρχονται από το επιχείρημα: γιατί χρησιμοποιήθηκαν χορεύτριες της Αρτέμιδος σε Ναό της Θεάς Αθηνάς;

Σήμερα, η εκδοχή που υιοθετείται ευρέως λέει ότι πρόκειται για έξι όμορφες και περήφανες Αθηναίες Κόρες, οι οποίες στηρίζουν αντί κιόνων το Ερεχθείο, ως εκ τούτου πήραν το όνομα Καρυάτιδες. Παράλληλα όμως ήταν και οι χοηφόροι που απέδιδαν τιμές στον τάφο του αρχαίου βασιλιά της πόλης, Κέκροπα.

Άγνωστοι είναι και οι δημιουργοί τους, καθώς μπορεί να έχουν φιλοτεχνηθεί η κάθε μια από από διαφορετικό γλύπτη. Ως καλλιτέχνης γλύπτης εμφανίζεται είτε ο Αλκαμένης ή ο Καλλίμαχος ή κάποιοι άλλοι από τους μαθητές του Φειδία. Η ακριβής αλήθεια γι' αυτές χάνεται στο χρόνο, η ομορφιά και η γοητεία τους παραμένει απαράλλαχτη ανά τις χιλιετίες...

*Μηδίσαντες   Κοινά είναι τα τυπολογικά χαρακτηριστικά των κατά καιρούς εξωμοτών του γένους, ενώ η ονομασία τους, κατά τις χρονικές περιστάσεις, ποικίλλει: είναι οι μηδίσαντες εκείνοι Ιωνες σατραπίσκοι που, προτιμώντας τα υλικά αγαθά, τάχθηκαν στο πλευρό του Πέρση εισβολέα, είναι οι γραικύλοι (graeculi κατά τον περιφρονητικό χαρακτηρισμό του Κικέρωνα) που θα προσφέρουν τις καλές τους υπηρεσίες στον Ρωμαίο κατακτητή, οι κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας και κάποιοι Φαναριώτες, υποχείρια της Υψηλής Πύλης, οι μαυραγορίτες, τέλος, και οι συνεργάτες του Γερμανού κατακτητή. - Απόσπασμα από την Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

* Αμφικτυονία ήταν οργάνωση αρχαίων ελληνικών Πόλεων, σε ενώσεις με μέλη από πολλές πόλεις, με κέντρο διάφορους ναούς. Υπήρχαν αρκετές Αμφικτυονίες, με πιο γνωστή αυτή της Κεντρικής Ελλάδας, με κέντρο τους Δελφούς. Τα κύρια καθήκοντα μιας αμφικτυονίας αφορούσαν κυρίως την εποπτεία των ιερών αυτών χώρων αλλά αποκτούσαν συχνά και πολιτική δύναμη.

Η λέξη προέρχεται από την λέξη «αμφικτύονας» που σημαίνει «αυτός που κατοικεί τριγύρω, ο γείτονας». Αυτή, με την σειρά της, προέρχεται από το πρόθεμα «αμφί-» και την λέξη «κτοίνα» που σημαίνει οικισμός. Κατά μία άλλη εκδοχή, η λέξη προέρχεται από τον Αμφικτύονα, τον αδερφό του Έλληνα, αλλά αυτή η εκδοχή αμφισβητείται.

* Βρακοφόρος,  Το πρωί της 20ης Μαΐου του 1941 ο ξάστερος ανοιξιάτικος ουρανός της Κρήτης μαυρίζει από εκατοντάδες σκουρόχρωμα γερμανικά αεροπλάνα, τα οποία καθώς μουγκρίζουν μοιάζουν με τέρατα της Αποκάλυψης. Η γη σείεται και αμέσως τα πρώτα κύματα των επίλεκτων γερμανικών τμημάτων αρχίζουν να πέφτουν κατά χιλιάδες, από τα αμέτρητα αεροπλάνα....
Οι Κρητικοί με την ψυχή γεμάτη Ελλάδα ορμούν με τα μαυρομάνικα, τις τσουγκράνες και τα τσαπιά, πετσοκόβοντας τους σιδερόφρακτους και πάνοπλους εισβολείς.
Πεδίο μάχης χωριά και οι πόλεις. Ο άμαχος κρητικός λαός κτυπιέται ανελέητα. Η μάχη διεξάγεται σώμα με σώμα. Άμυνα παλλαϊκή, χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα. Ωστόσο οι γέροι, οι γυναίκες και τα παιδιά δημιουργούν έπος!
Στην Κρήτη ήταν η πρώτη φορά που οι Γερμανοί αντιμετώπιζαν αντίσταση από τον τοπικό πληθυσμό, δηλαδή από αστράτευτους και απόστρατους – ηλικιωμένους άνδρες, από γυναίκες και παιδιά καθώς "τα παληκάρια του Ψηλορείτη" πολεμούσαν στην Αλβανία.

spasmenos kavos